Kuşlar - Kuzgun Acar / İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ) 1966"Önce sevmek gerek. Önce sevmek gerek... Karşısına bir malzeme çıkar, ona sevgiyle yanaştıkça, sokuldukça tanırsın.
"Ben mi heykel yonttum halk mı beni yonttu? E, siz bir yere varmışsınızdır. O halk sizi yontar zaten. Aslında bize heykeltraş diyorlar. Tamam doğru biz yontuyoruz bazı şeyleri ama aslında bizi yontan sokaktan geçen adamdır. O hesabını sorar adamdan. Bu açık. Bunu o kadar uzun yıllardır, en azından bir 27 yıldır yaşadım. Ben bilmiyorum, ben mi heykel yonttum beni mi halk yonuttu. Bunu bilemem ben. Güzel olur doğru olur, heykel öyle de yapsan olur böyle de. Taştan, mermerden oyarsın, çividen demirden dökersin; çanak çömlekten bükersin. Hepsi de olur...Tepe noktaya bir yere koyarsın, süs olur; fırlatır atarsın, çöp olur... Ama bir işe de yaradı mı, o zaman öpülesiye, okşanasıya güzel olur, doğru olur.
Şaşırır tabii, şaşırsın istiyorum zaten. Herhangi bir insan, bu hiç okur yazar olmayabilir ama sanat hiç okuma yazması olmayana da bir şey söyleyen bir nesne. O tadar, lezzetine varır ve hesabını sorar insanın. Şaşırır tabii, şaşırsın istiyorum zaten. Şaşırtmak için değil. Şaşırırken doğruyu bulacaktır. Doğru değilsem zaten neyi yapsam bir şey değil. Bir kaç iş yaptım ve bu yığınlara gitti ve yığınlar öylesine kabullendiler ki.
"Çığlık, yaptığım her yontuda mutlaka bir çığlık vardır."
